Het scholenkampioenschap van 15 januari.
Zoals ondertussen jaarlijks gebeurt hielp ook dit jaar onze club weer mee met het omtoveren van de Alverberg tot een heus judoparadijs. Net als vorig jaar lagen er 10 tatami’s waar door veel judokas “Bloed, zweet en tranen” verloren zijn. Dankzij de hulp van onze clubleden konden al die matten toch tijdig gelegd worden zo dat om 2 uur de wedstrijden konden beginnen.
De club werd goed vertegenwoordigd. Bij de miniemen vochten Tom bij de -…kg mee. Hij won zijn twee eerste kampen met ippon en met een wazari maar verloor spijtig genoeg zijn volgende kamp. Hij moest ook opgeven tijdens zijn laatste kamp omwille van een verschoven sleutelbeen. Ondanks deze pech is hij toch nog mooie derde geworden. Verzorg die schouder maar goed hé Tom.

Bij de cadetten hadden we geen podium plaatsten maar wel knappe wedstrijden. Sinds de regel ladies first is beginnen we met onze enige dame die meedeed in deze leeftijdscategorie, Joke kampte mee bij de –57kg. Spijtig genoeg verloor zij met ipon en kreeg niet de kans te herkansen. Stijn vocht knap tijdens zijn eerste kamp en won dan ook verdient met een ippon. Jammer maar zijn tweede kamp verloor hij evenals zijn herkansingen. Ook Niels die nog altijd geplaagd wordt door het “weegschaal virus” belanden deze keer in de categorie -46kg. Hij verloor spijtig genoeg zijn kamp en mocht niet herkansen. Nicky nam het op in de –50kg en won verdienstelijk zijn eerste kamp.
Bij de beloften traden Jorn en Sebastiaan aan, allebei dan nog wel in de –66kg. Jorn verloor spijtig genoeg zijn eerste kamp en mocht net als Niels niet herkampen. Sebastiaan leek dezelfde tour op te gaan maar hij mocht wel herkansen. En als je dacht dat het niet spannend kon worden dan is dit het bewijs dat je het mis hebt. Na een hele tijd een nek aan nek race voor als eerste ippon te vormen, besloot Sebastiaan het te wagen en gooide de andere in tomoe-nage en de wedstrijd was beslist. Sebastiaan verder maar hij verloor het volgende kamp maar werd toch nog mooie vijfde.
Bij de junioren vonden we het laatste meisje dat voor onze club meedeed, Laura. Na een goed gevecht, verloor ze naar eigen zeggen door haar eigenfout. Ook zij mocht niet herkansen. Gelukkig kan ze der om blijven lachen en heeft ze zich toch, net als vele anderen geamuseerd. De laatste die de club eer nog mocht verdedigen was Wim maar hij moest de duimen leggen voor de huidige Limburgse kampioen. Je zou zeggen dat hij dan nog herkansingen heeft maar dat was helaas niet het geval.
Graag zouden de judokas langs deze weg Jacque en Chantal willen bedanken voor al het coach en het film werk en er zo een nooit te vergeten dag van te laten worden. Ook bedanken ze graag al de clubleden die voor hun kwamen supporteren want zonder hun is winnen niet fijn en verliezen nog pijnlijker.
De club zou graag Luc en Glenn ook nog eventjes in de bloemetjes willen zetten voor hun hulp bij het podium. Als zij het daar niet in de gaten hadden gehouden dan zou het er vast en zeker een soep zijn geworden. Last but not least al onze broodjes smeerders een dikke dank je wel. Zonder jullie was het nooit zo een geslaagde dag geworden. Want wie kan der nu vechten en lachen met een legen maag?